“city sunset” phot@rt by Aeglie
Ο ήλιος έχει πάει απ’ την άλλη πλευρά
Και το εσπερινό γαλανό μας επιτρέπει
Για λίγο να δούμε, ταξιδεύοντας δυτικά
Τα άστρα που όλη τη μέρα μας έβλεπαν
Καθώς φεύγουν πέρα απ’ τον ορίζοντα
Ρίχνω τα φώτα μου στο δρόμο που οδηγώ
Η πόλη κεντάει το σχήμα της στη νύχτα
Ανάβει τις πλατείες και τους δρόμους
Ανάβουν τα σπίτια τους οι γειτονιές
Αργότερα, στην επαρχιακή διαδρομή
Τη λουσμένη από φεγγάρι ολόγιομο
Χαμηλώνω τα φώτα, τις ταχύτητες
Η νύχτα δεν είναι πάντα σκοτάδι
Μακριά, χαμηλά, λάμπει η θάλασσα
Φέγγουν οι βράχοι που φεύγουν πίσω
Μου δόθηκε να ονομάσω τον κόσμο
Άραγε, στη γλώσσα των αγγέλων
Ποια λέξη λέει τον άνθρωπο;
πολυ καλο θα ελεγα ρεαλιστικος ρομαντισμος…παρε και μια εμμετρη απαντηση.
The Road Not Taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I marked the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Robert Frost
Καθένας βρέθηκε τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του σε σταυροδρόμι. Άραγε, αν βρισκόμαστε πάλι εκεί, θα παίρναμε τον άλλο ή τον ίδιο δρόμο;
δεν ξερω ειμαι παντα υπερ της περιπετειας αρα θα επερνα τον αλλον δρομο τον αγνωστο….
Αν υποθέσουμε ότι και πάλι οι δρόμοι ήταν κι οι δυο άγνωστοι, αλλά είχες την εμπειρία του δρόμου που έχεις διαλέξει στη ζωή σου: Θα έβλεπες με άλλη ματιά τώρα αυτούς τους δρόμους; Θα ερμήνευες διαφορετικά τα σημάδια τους;
λογικο, αλλα ειμαι θιασωτης του ασυνεχους, εραστης του στιγμιαιου, οποτε μαλλον οχι….
Τον ίδιο δρόμο θα έπαιρνα. Μόνο που θα τον βάδιζα αλλιώς.
Άργησα ν’ ανταποκριθώ στην ίδια μου την ερώτηση. Ήθελα να κατασταλάξει μέσα μου η απάντηση. Ν’ αφήσω παράμερα την παρορμητική και να νιώσω την πιο ώριμη. Λοιπόν, είναι και οι δυο ίδιες. Ναι, μπορεί να ερμήνευα κάπως διαφορετικά τα σημάδια. Ναι, θα επέλεγα τον ίδιο δρόμο. Και, ναι, ελπίζω, θα τον βάδιζα ενδίδοντας πιο συχνά.
Ευαισθησία του ρωμαντικού στο σεληνόφως προδίδει η ανάρτηση.Με μαλακούς ήχους,ισόρροπο στιχούργημα,βαθμιαία πρόοδος στις επισημάνσεις του τοπίου.Ουρανός,γή,πόλις ύπαιθρος:ανταποδίδουν την μαγεία της νύχτας.Θα προωθήσω την ανάρτηση,επειδή με συγκινεί ήρεμα και απαλά.10-3-2010
Χαίρομαι τα αναλυτικά σου σχόλια. Διαρρηγνύεις τους στίχους εύστοχα και δεν αφήνεις τα λόγια σου να περισσέψουν. Αυτή η συγκίνηση, που ήρεμα εξαπλώνεται και δεν ξοδεύεται σε εξάρσεις, μπορεί να γίνει πολύ δυνατή, γενεσιουργός και δημιουργική.