Δισταχτικοί είναι οι θόρυβοι τις μικρές ώρες
Η εκπνοή σου γλιστράει αθόρυβα στο μαξιλάρι
Κι η εισπνοή σου ήσυχα ανασηκώνει το σεντόνι
Μια βαθιά ανάσα σιωπής ξυπνάει τ’ όνειρό μου
Στο μπαλκόνι κάνει πρόβα η ψύχρα του φθινόπωρου
Ανάβω το τσιγάρο μου μες στην καρδιά της νύχτας
Ένα κοτσύφι κρυμμένο στην ελιά λέει τη μέρα
Έρχεσαι και ζεσταίνεις τη ράχη μου
Σε ξύπνησε, λες, το άδειο
singing we create the world
it only takes to release your wish and you’ll find yourself participating in a miracle
και μένα με “ξυπνάει” το άδειο… αλλά σαν θαυμαστής του “momentum” σου βγάζω το καπέλο..και υποκλίνομαι… θαυμάσιο… 🙂
Αυτός είναι ο στόχος και ο σκοπός του: να μας ξυπνάει. Βέβαια, έχουμε οι άνθρωποι αυτή την ωραία συνήθεια να βιαζόμαστε να το παραγεμίζουμε με ό,τι περνάει από μπροστά μας και να πέφτουμε πάλι για ύπνο – αλλά, πού θα πάει, θα τα καταφέρει μια μέρα να μας ξυπνήσει για τα καλά. Και τότε, Δημήτρη, θα δει ο κόσμος το θαύμα που είναι ο άνθρωπος.
ειμαι τυχερος που κοιμαμαι λιγο…
ειμαι τυχερος που ακομη λειτουργει το ενστικτο…
ειμαι τυχερος που εχω γνωστους και φιλους,
που οι “κοιμισμενοι” τους χλευαζουν αποκαλωντας τους “κουλτουριαριδες”!
εκ Βρυξελλων με κατευθυνση “ταῖς Ἀθήναις”
Είσαι πράγματι τυχερός, Δημήτρη. Και ξέρεις σε τι αυτό συνίσταται; Στο ότι εκτιμάς τη ζωή σου. Έτσι απολαμβάνεις αυτά που σου προσφέρει. Ώστε δικαιούσαι να πετάς πάλι στα σύννεφα.
Πολύ ωραίο, Γιούλη, μπράβο.
χαίρομαι