“golden kitten” phot@rt by Aeglie
Η κρίση είναι μια μεταμφιεσμένη ευκαιρία, λένε εδώ και καιρό οι τίτλοι και οι υπότιτλοι των προγραμμάτων εκπαίδευσης και δια βίου μάθησης των εργαζομένων στις επιχειρήσεις. Ο λόγος αποδίδεται στην κινέζικη σοφία και χρησιμοποιείται για να ενισχύσει το ηθικό των εργαζομένων και να συνεχίσουν τη σκληρή δουλειά, παρά τη μείωση των υλικών απολαβών τους.
Ναι, με διακατέχει αυτή η εμμονή: φιλτράρω πολύ προσεχτικά και πολύ καχύποπτα αυτά που ακούω και διαβάζω – και ψάχνω πάντα σε ποια κατεύθυνση προσπαθούν να σπρώξουν τη σκέψη και την πράξη μου – και βρίσκω πάντα, ή τις περισσότερες φορές, ότι δεν είναι αυτή η δική μου επιλογή – και απέχω.
Η μαγεία, ωστόσο, συχνά τρυπώνει να φανερωθεί και μέσα από ό,τι έχω αρνηθεί.
Πάντα έκανα πράγματα για μένα. Έτσι όπως συμβουλεύουν εκείνοι στους οποίους έχουμε αναθέσει να μας συμβουλεύουν. Φρόντιζα να έχω στη διάθεσή μου χρόνο και χρήμα για να καταναλώνω σε αγαπημένες ενασχολήσεις. Και αυτό μου έδινε, πρέπει να ομολογήσω, μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση. Όπως τα μαθήματα και τα σεμινάρια που παρακολουθούσα σε πεδία που αγαπώ. Και ήταν αυτά που μπορούσα να στερηθώ για να αντιμετωπίσω την οικονομική κρίση που μου επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί, ανάμεσα σε άλλα, η παγκόσμια έλλειψη τροφίμων.
Έτσι έμεινα με χρόνο δυσανάλογα, σε σχέση με το χρήμα, διαθέσιμο. Και χαλάρωσα, δεν είχα πια τόσο πολλά να προλάβω. Και άρχισα να βλέπω και ν’ ακούω τα σημάδια να με προτρέπουν να κάνω κάτι για τους άλλους. “Α, δεν είμαι εγώ για τέτοια,” ήταν η πρώτη μου αντίδραση. Τα σημάδια όμως επέμεναν κι έκαναν πιο συχνή την παρουσία τους κάθε μέρα που περνούσε. Και ενέδωσα: τηλεφώνησα στο Χαμόγελο του Παιδιού και ζήτησα να με δεχτούν ως εθελόντρια.
Ξεκίνησα πολύ επιφυλακτικά, στην αρχή σε εργασίες μακριά από τα παιδιά. Αλλά ο μαγικός μήνας Αύγουστος, που αλλάζει τους συσχετισμούς, δημιούργησε ένα κενό που μου ζητήθηκε να καλύψω. Δεν είπα όχι. Ευτυχώς, δεν είπα όχι. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, κάνοντας κάτι για τους άλλους, ένιωσα ολοκληρωτική χαρά και ευφροσύνη. Ένιωσα ότι τώρα έκανα πραγματικά κάτι για μένα.
Η χαρά του εθελοντή είναι πικρή. Δημιουργείται στο περιθώριο της δυσχέρειας του συνανθρώπου. Είναι όμως βαθιά και ουσιαστική. Βρίσκεσαι ξαφνικά να συμμετέχεις στην προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Μπορείς, στ’ αλήθεια, να κάνεις κάτι για ν’ ανακουφίσεις τον πόνο του διπλανού σου. Κάτι πραγματικό, απτό. Και τότε είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι εκείνος είναι που σε βοηθάει. Βοηθάει να ξυπνήσει μέσα σου ο θαυμασμός, εκεί που πρώτα διαχεόταν ψυχοφθόρος ο οίκτος.
Συγχαρητήρια!!
Και ανακουφίζοντας τον πόνο του διπλανού σου, παράλληλα δίνεις ίαση και στη δική σου ψυχή.. Πραγματικά συγχαρητήρια..
γιατί, τελικά, το να μην κάνουμε εκείνο που μπορούμε δημιουργεί μια πληγή μέσα μας, την πληγή της αδιαφορίας και της αξόδευτης ενέργειας
Με συγκίνησε πολύ το κείμενο για την εθελοντική προσφορά. Είναι καιρός να ξαναβρούμε τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό μας, υπερβαίνοντας το “εγώ” και τις απαιτήσεις μας.
είναι καιρός να κατανοήσουμε το κατασκεύασμα των απαιτήσεων που κυνηγάμε να ικανοποιήσουμε και να ξαναβρούμε την επικοινωνία με την αληθινή επιθυμία της καρδιάς
συμφωνω απολυτα! Ο εγωιστακος εαυτος μας ειναι αυτος που μας μπλοκαρει τη χαρα του δοσιματος που ειναι ενα βημα προς την απελευθερωση και δινει νοημα στην υπαρξη μας σ’ αυτο τον κοσμο
Ούτε τον εγωισμό μας δεν μπορούμε ν’ αναπτύξουμε σωστά. Ο αυθεντικός εγωισμός θα ύψωνε μέσα μας τη φωνή και θα φούντωνε τη βούληση ώστε, κόντρα σε ό,τι μας θέλει φοβισμένους οβολοσυλλέκτες, ν’ ανοίξουμε τις αγκαλιές και τις πηγές και να θεραπεύσουμε τις πληγές. Και να φτιάξουμε έναν αληθινά και ουσιαστικά καλλίτερο κόσμο για τα παιδιά μας. Γιατί τα δικά μας τα παιδιά, οι βασιλιάδες μας, συναναστρέφονται και ίσως αύριο θα μοιράζονται τη ζωή τους με κακοποιημένα παιδιά, τα οποία αν δε γιατρέψουν και δεν ξεπλύνουν πολύ καλά την πληγή θα μεταφέρουν την παλιά βία στην καινούργια οικογένεια.
Τα ποιο θερμά μου συγχαρητήρια για αυτό το όμορφο και με τόσο ενδιαφέρον site σας. Χαίρομαι πολύ που μπορώ να το παρακολουθώ.
Πιστεύω πως όλα ξεκινούν από το ότι δεν έχουμε κάνει ποτέ ενδοσκόπηση και δεν έχουμε ακούσει πότε τον εαυτό μας. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από όλους, που αγωνίζονται να βρουν κάτι καλύτερο για τον κόσμο μας . Η προχειρότητα της σύγχρονης ζωής μας τρώει την ουσία της ύπαρξής μας. Εύχομαι η γέννηση του Θεανθρώπου να δώσει δύναμη και φώτιση στις καρδιές μας
Είθε, Ron. Χρειαζόμαστε κάτι να ρίξει φως στα πράγματα. Οι σκιές μας έχουν ζαλίσει. Φυσικά, μπορούμε να ρίξουμε στα πράγματα το φως των ματιών μας. Αλλά είναι σκληρή δουλειά να το αναπτύξουμε εντός μας.
Aπίστευτα αληθινό ποστάκι!!
Ζωή = προσφορά!!
Αυτή είναι η αληθινή ζωή κι όποιος το έχει νοιώσει το ξέρει ήδη.
Τα άλλα όλα είναι μιζέρια και κυνήγημα μάταιων και εφήμερων στόχων!!
Χρόνια Πολλά Γιούλυ!
Νάσαι καλά και καλή χρονιά σου εύχομαι!
Υ.Γ. Η γατούλα είναι γλύκα…
:))
Καλή χρονιά, Μαριάνα. Με υγεία, εργασία και χαρά.
Α, η γάτα στάθηκε πολύ υπομονετικά – και φιλάρεσκα, ταυτόχρονα – μπρος στην αδεξιότητά μου με το καινούργιο για μένα της φωτογράφησης.
Όπως το λες: η προσφορά είναι η αληθινή ζωή. Είμαι μόνο λίγους μήνες στον εθελοντισμό και αναρωτιέμαι: τι έκανα τόσα χρόνια; Ίσως δεν ήμουν έτοιμη. Αλλά, να, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και μπορεί κανείς να κοιτάξει τον κόσμο και να τον δει όπως στ’ αλήθεια είναι και ν’ ανοίξει την αγκαλιά του και να τυλίξει τις πληγές στη στοργή, τη φροντίδα, την αγάπη. Η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο που έχουμε στη διάθεσή μας για να βγούμε από την αγριότητα και τη βαρβαρότητα που, δυστυχώς, ευδοκιμούν ακόμα και στον πολιτισμένο μας κόσμο.