“beyond light” phot@rt by Aeglie
Καθώς προετοιμάζομαι για τις παρουσιάσεις με θέμα τον έρωτα – όπως αρμόζει στην επόμενη εβδομάδα – στις ομάδες όπου παίζουμε με τον εύΧρηστο δημιουργό λόγο, διαβάζω πάλι την ιστορία του Έρωτα και της Ψυχής. Σηκώνομαι, ύστερα, να φτιάξω ένα ζεστό. Σκέπτομαι τους αποσυμβολισμούς. Και, ενώ διαλύω στο ζεστό τσάι μια κουταλιά αρωματικό μέλι, που μου πρόσφερε γενναιόδωρα προχτές η Μαριάννα, αίφνης, η ιστορία είναι ξάστερη και διαυγής:
Ο θεός κρύβει το πρόσωπό του στο σκοτάδι. Ο άνθρωπος τολμά την ανυπακοή: ανάβει το φως. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον θεό. Ο θεός αποσύρρεται, αλλά επιθυμεί τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, έχοντας γνωρίσει το θεό, εργάζεται προς αναζήτησή του. Ο θεός επιστρέφει στον άνθρωπο. Η ένωσή τους γεννά χαρά και ευχαρίστηση.
Το θεϊκο στοιχείο (ο Έρωτας είναι θεός) είναι κρυμμένο εντός του ανθρώπου. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος (η Ψυχή είναι πριγκίπισσα) μπορεί να το αντιληφθεί, από τη χαρά που πηγάζει μεσ’ από τα σπλάχνα του και την ομορφιά που εκδηλώνεται στη ζωή του, και έτσι να το αναγνωρίσει. Εργάζεται τότε για να το φωτίσει, να το αναδείξει, να το καλλιεργήσει, να το κερδίσει, να το κατακτήσει (η Ψυχή γίνεται δεκτή στον Όλυμπο). Η ένωση του θεΪκού και του ανθρώπινου στοιχείου γεννά την ηδονή (η κόρη του Έρωτα και της Ψυχής είναι η Ηδονή) την απόλαυση, τη χαρά και την ευχαρίστηση της εκπλήρωσης, της ολοκλήρωσης, της πληρότητας του όντος που είναι ο καθένας από εμάς.
kind of dialogue