“fall into gold” phot@rt by Aeglie
Το φθινόπωρο είναι πολύ τρυφερή εποχή. Το βλέπεις αυτό στη φύση. Τα φύλλα γέρνουν και μαραίνονται, αφήνουν τη δύναμή τους να τα εγκαταλείψει.
Το παλιό επιτρέπει στη δύναμη του κρύου ανέμου να το αποδυναμώσει. Έτσι θα δώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα τη θέση του στο καινούργιο.
Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο. Αλλά στον άνθρωπο δεν αρέσει η παρακμή – και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον.
“blooming gift” phot@rt by Aeglie
Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία
“day flies beyond” phot@rt by Aeglie
a white crane
hovers over the lake
applying freedom
“fresh flowered” phot@rt by Aeglie
It’s nobody’s fault
And nothing hurts
I just feel sad
So I sing a song
To form a fresh
Into my mind world
Stars, heavens beyond
Brighten night skies
Beauty into eyes drops
Into hearts delight
Miracles people work
Peace world wide
“light on the rocks” phot@rt by Aeglie
Look at the bright night sky
Look at all those stars
are looking at you tonight
They are also there during day time
You could not see them
with your imperfect eyes
They are beyond sunlight
But they can always look for you
being light
“sea before us” phot@rt by Aeglie
Το μεσημέρι κρατά το καλοκαίρι αγκαλιά
Βαδίζω πλάι της ώρα πολλή και, τότε
Βουτώ το κορμί ζεστό στα δροσερά νερά της
Απλώνει πάντα ολόγυρα το μπλε για μένα
Ανακουφίζει τη φωτιά που καίω μέσα μου
Ακυρώνει τη βαρύτητα στην οποία έχω αγκιστρωθεί
για να χαράσσω τα ίχνη του βηματισμού
στο έδαφος που ντύθηκε προς πλάνη ο πλανήτης
και κρύβει τη φωτιά που καίει μέσα του
Αντιστέκομαι με βία κάθε τόσο στην άνωση
και στην ελαφρύτητα της εγκατάλειψης
Βυθίζομαι ν’ απαγκιάσω απ’ τον κυματισμό
Ανοίγω τα μάτια θολά στο βυθό, το νου διαυγή
στην ειρήνη που εντός μου προστατεύω
Ανεβαίνω με τις χούφτες σφιχτές άμμο βρεγμένη
Αφήνω τον αφρό να την πάρει ξανά
μες απ’ τα δάχτυλά μου
Ο ίδιος άργιλος σχηματίζει τα χέρια μου
Swallows fly close to the earth tonight
North May wind is getting up,
whistles and blows wild
Snow smells from distant mounts
We put again on something warm
We make sure our windows closed
Left apricots into the bowl upon the table
A hunger for fear nothing satisfies
kind of dialogue