singing we create the world

Η χαρά του εθελοντή είναι πικρή, ανθίζει στο περιθώριο της δυσχέρειας του συνανθρώπου και ποτίζεται από την πληγή. Είναι όμως βαθιά και ουσιαστική. Βρίσκεσαι εκεί έξω, μέσα στη δίνη της πραγματικότητας και συμμετέχεις στην προσπάθεια να γιατρευτεί η πληγή του όντος που ονομάζεται ανθρωπότητα. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς στ’ αλήθεια να κάνεις κάτι για ν’ ανακουφίσεις τον πόνο του διπλανού σου. Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι κι εκείνος σε βοηθά. Βοηθά να ξυπνήσει μέσα σου ο θαυμασμός, για το μεγαλείο του όντος που είναι ο άνθρωπος. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον. Και ως ον έχει τις δυνάμεις στην υποταγή της βούλησής του. Αλλά πρώτα πρέπει να εργαστεί για ν’ αφυπνίσει τη βούλησή του. Το εργαλείο γι’ αυτήν την εργασία είναι ο λόγος.

Και ο λόγος, με τον οποίο περιγράφουμε τον κόσμο συνηθίζει να λέει ότι πρέπει να βοηθούμε αυτούς που δεν μπορούν και να δίνουμε σε αυτούς που δεν έχουν. Έτσι κι εγώ μια μέρα, που σκέφτηκα ότι δεν έχω κάνει αρκετά για ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος, ξεκίνησα τον εθελοντισμό. Και ήταν βαθιά η επιθυμία μου να προσφέρω. Ωστόσο, σύντομα κατανόησα ότι όσο υπάρχει εκείνος που έχει την ευχέρεια και μπορεί να προσφέρει χρειάζεται εκείνον που βρίσκεται σε δυσχέρεια για να μπορεί να δέχεται.

Τότε άλλαξα τον λόγο με τον οποίο περιγράφω τον εθελοντισμό. Εργάζομαι εθελοντικά από τη βαθιά μου επιθυμία να μοιράζομαι. Έτσι, τώρα, που ο εθελοντισμός έχει γίνει τρόπος ζωής και συχνά πυκνά λειτουργώ εκτός φορέων, κάθε φορά που φτάνει στα χέρια μου κάτι το οποίο γνωρίζω ποιος το χρειάζεται, τον επισκέπτομαι. Τον επισκέπτομαι ως φίλο. Με γεμάτα χέρια πηγαίνουμε στους φίλους μας. Και καθόμαστε και μαγειρεύουμε μαζί τους. Και τρώμε όλοι μαζί. Και κάνουμε παρέα με τα παιδιά τους. Και τα ρωτάμε αν θέλουν λίγο βοήθεια με τα μαθήματα. Και το κάνω όλο αυτό με τη βαθιά πεποίθηση ότι είμαστε ακριβώς το ίδιο. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Δεν μας ανήκει κάτι, ούτε πράγμα ούτε πλάσμα. Μας ανήκουν μόνο οι δυνάμεις μας, όταν είμαστε σε θέση να τις χρησιμοποιήσουμε.

Και χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου: τον εύΧρηστο δημιουργό λόγο. Απευθύνομαι στους φίλους μου, μεγαλόφωνα όταν η συνθήκη μου το επιτρέπει, μέσα στην καρδιά μου στη σιωπή άλλοτε: είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, άξιος, ικανός, θαυμαστός και θαυματουργός. Οι πρώτοι χαμογελούν ντροπαλά και αφήνονται να τους αγκαλιάσω. Οι δεύτεροι – εκείνοι που συναντώ στο δρόμο, ανεξάρτητα από το αν θα τους αφήσω ένα κέρμα ή ένα κουλούρι στο χέρι ή απλώς θα περάσω τάχα αδιάφορα πλάι τους – ακούν μες στο νου τους το ίχνος από αυτά τα λόγια και ανάβει εκείνη η σπίθα στα μάτια τους.

Πρόσφατα, άρχισα να εκπαιδεύω τους φίλους μου στην τέχνη του εύΧρηστου δημιουργού λόγου. Στην αρχή δυσανασχέτησαν και μάλιστα ένιωσαν λίγο σαν να τους περιπαίζω. Ευγενικά και υπομονετικά, επέμεινα. Και ήρθαν τα αποτελέσματα. Από τα παιδιά πρώτα. Όταν εκπαιδεύεις ένα παιδί να απευθύνεται στον εαυτό του, λέγοντας “είμαι ένας υπέροχος άνθρωπος, θαυμαστός και άξιος και μπορώ να κάνω καταπληκτικά πράγματα σήμερα” γυρίζει από το σχολείο με χαρά, γιατί τα έχει καταφέρει και στο μάθημα και στο διάλειμμα.